Black-White? That Right! ข้ารู้เพียงเจ้าเป็นของข้า - นิยาย Black-White? That Right! ข้ารู้เพียงเจ้าเป็นของข้า : Dek-D.com - Writer
×

    Black-White? That Right! ข้ารู้เพียงเจ้าเป็นของข้า

    จะเป็นอย่างไร เมื่อ 'โลคัสท์' ชายหนุ่งร่างสาว(?)เพราะพรหมลิขิตทำให้พบกับชาย4คนที่มีบุคลิกแตกต่าง คนแรกทักทายด้วยการจูบ คนที่สองแปลงร่างได้(?) คนที่สามเวทเยียวยาต้องยกให้ คนสุดท้าย โหดอย่างกับอะไรดี

    ผู้เข้าชมรวม

    51

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    51

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  0 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  29 พ.ย. 56 / 00:00 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    รับสมัครผู้กล้าทั้ง 4 เพียงท่านมีคุณสมบัติ...

    - อายุ 17 ปี ขึ้นไป

    - เพศชาย

    - มีความกล้าหาญ

    - มีความสามารถในการต่อสู้

    - มีไหวพริบ

    - ข้อสุดท้าย...คิดว่าท่านใจกล้าพอ

    ทางพระราชวัง อยากขอรับสมัครผู้ที่มีคุณสมบัติไปพบกันที่พระราชวัง

    ในเวลาเที่ยงตรง เพื่อไปประลองคัดเลือก และรับ'ภารกิจ' ไปปฏิบัติ กรุณารวมตัวกันมาให้ครบ 3-4 คนและมีค่าตอบแทนอย่างงาม...                                                                         

    พระราชวังหลวง...'

    "นี่ พี่ชาย ท่านรู้หรือไม่ ว่าภารกิจที่ว่า มันคืออะไร และน่าสนุกแค่ไหน?" ชายหนุ่มร่างเล็กกว่าชายวัยเดียวกัน เจ้าของเรือนผมสีแสดเรืองรอง ที่บางคนเผลอมองนานหน่อย อาจแสบตาไปนานเลยก็เป็นได้ เอ่ยถาม พร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย ส่งนัยน์ตาสีแดงสดแลดูน่ากลัว หากไม่ใช่เจ้าของของมันทำประกายวิ้งๆชวนเคลิ้ม(?)แบบนั้น

    "เอ่อ...พี่ชาย ฟังข้าอยู่หรือไม่?" ชายผู้นั้นเร่งเร้าเอาคำตอบ นั่นทำให้ชายร่างสูงกว่าที่กำลังเคลิ้ม(?) อะแฮ่ม! มองร่างที่อยู่ตรงหน้าตนอย่างหลงไหล(??) ได้สติ จึงพูดขึ้นว่า...

    "แต่งงานกับข้าเถอะ! ข้ารักเจ้าาาาาา" ผู้ที่รอฟังคำตอบแทบหน้าคะมำ ซึ่งนั่นก็คือ ข้า นั่นเอง ข้าอุส่าห์เข้าไปถามดีๆ เจ้านั่นดันมาทำหน้าชวน  ขยะแขยง จวนจะอาเจียนแบบนั้นเนี่ยนะ!?

    "เหวอออออ!~" ข้าร้องเสียงหลงพร้อมบิดตัวหลบเจ้านั่นที่ทำท่าจะโผเข้ามาจะกอดข้าอย่างมุ่งมั่น(?) จนเข้านั่นหน้าทิ่มคะมำไปกับพื้นอย่างสวยงาม...และข้าไม่รอช้าที่จะ...วิ่ง!!!

    แฮก แฮก ! ข้าวิ่งมาจากที่ตลาดนั่นมาหลายเมตรและไกลพอสมควร เฮอะ! ใครมันจะไปกล้าอยู่ ขืนอยู่ก็คงโดนเจ้านั่นทำมิดีมิร้ายเป็นแน่ พวกเจ้าไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนะ ข้าไม่ได้หน้าสวยหวานเหมือนยัยพวกยายแก่บอบบาง อ่อนแอปวกเปียก ดูแลตัวเองไม่ได้หรอกนะ! มันเป็นเพียงคำสาปของ'บลัดไลน์อายส์' น่ะ ใช่ เจ้าฟังไม่ผิดหรอก 'คำสาปของดวงตาแห่งสายเลือด' ซึ่งมันมีผลที่ว่าสามารถอ่านใจได้ถ้าคนผู้นั้นสบตาข้า ชีวิตข้าอยากได้อะไรก็มักจะได้มาเสมอ แต่มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ข้าพร่ำปรารถนามาโดยตลอด...ท่านพ่อ ท่านแม่ ของข้า ตั้งแต่ข้าเกิดมา ข้าก็อาศัยอยู่กับท่านอาจาร์ยมาโดยตลอด แม้จะอ้อนวอน ขอร้อง หรือ บังคับ ขู่เข็ญ ข่มขืน(??) อะแฮ่ม! อันหลังไม่เกี่ยว กับท่านอาจาร์ยแต่ท่านก็ไม่เคยคิดจะเอ่ยปากบอกข้าเลยแม้แต่นิดเดียว บอกเพียงว่า ถ้าผู้ใดมีสร้อยคอพร้อมกับจี้รูปข้าวหลามตัดสีเดียวกับนัยน์ตาของข้า ซึ่งมีข้อพิสูจน์อีกข้อคือ มันจะสะท้อนออกจากกัน และทำให้จี้อันนั้น เปลี่ยนสีเป็นสีแสดเรืองรอง เหมือนกับสีผมของข้า...และมีอีกอย่าง ซึ่งเมื่อข้าแสดงอารมณ์ใดออกมาทางสายตา มันจะแสดงออกมาอย่างรุนแรง เวลาข้าโกรธ มันจะเพิ่มพลังให้ข้าอย่างไม่มีสิ้นสุด แล้วแต่ว่าข้าจะควบคุมมันได้หรือเปล่า ถ้าไม่ก็เท่ากับว่า'ข้าจะตาย' เพราะร่างกายรับพลังพวกนั้นไม่ได้ ซึ่งตอนที่ข้าไปถาม ข้าคงเผลอไปทำตาเป็นประกายไปจนทำให้เจ้านั่นหลงข้า

    ซึ่งนั่นไม่ใช่เวลามาดราม่า... เพราะตอนนี้ที่ข้าต้องทำคือ เข้าวังหลวง ไปหางานที่สนุกๆและได้เงิน เยอะๆ เพราะช่วงนี้ข้าไม่ค่อยมีเงินสักเท่าไร

    ตุ้บ! พลั่ก !! โครม !!!

    เสียงเอะอะอะไรกันน่ะ?(มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น(?))

    "เจ้ากล้าดียังไงมาด่าข้า!?" ชายร่างโตหน้าตาดู...เอ่อ โหดเหี้ยมเอ่ยขึ้น หลังจากที่ข้ามุดชาวตลาดมุง(?)แล้วพบกับเหตุการ์ณเบื้องหน้านี้

    "ข้าไม่ได้ด่าเจ้า ข้าแค่บอกว่าเจ้าน่ะ มารยาทต่ำทราม ท่านพ่อ ท่านแม่ ไม่มีเวลาสั่งสอนหรืออย่างไร หรือว่า...มีเวลาสั่งสอนแต่เป็นที่สันดานของเจ้าที่แก้ไม่เคยหายสักที...เท่านั้นเอง" นั่นละ ด่าเต็มๆเลยล่ะพ่อคุณ ข้ามองชายหนุ่มอายุพอๆกับข้า มีผมยาวเลยไปถึงสะโพกที่สำคัญมันมีสีขาวๆเงินๆ ดูเรืองรองแสบตาพอๆกับหัวข้าเลยนะนั่น! เป็นไปได้ไง ข้าไม่ยอมมมม!!!! ข้าต้องเด่นที่สุดเซ่(???) อะแฮ่ม! ไว้นอกเรื่องทีหลัง ขอสาธยายรูปร่างชวนกิน(?) ชะ!!!? ชวนมองของเจ้านี่ีต่างหาก! แต่พอมองดีๆแล้ว นัยน์ตาของเจ้านั่นแล้ว...มันสีดำสนิท ติดทนนาน(?) ต่างจากผมขาวโพลนเหมือนคนแก่พันปีแบบนั้น มันช่างดูน่าขย้ำ!(??) ...ขย้ำให้ตายคาฝ่าเท้าน่ะสิ สายตาเจ้านั่นดูหยิ่ง ยโส โอหัง อวดดี ซะเหลือเกิน

    "ตายซะเถอะเจ้า!"                               

    หวาา~    เจ้ายักษ์นั่นพุ่งเข้าใส่เจ้าหัวหงอก(ขาว) นั่นแล้ว...ตาย! ตายหยังเขียดแน่ๆ

    "..." และข้าต้องชะงักเพราะหมัดของเจ้ายักษ์ที่อยู่ห่างจากใบหน้าหล่อๆของเจ้าผมหงอกแค่คืบ ซึ่งตามความจริง มันต้องซัดเข้าไปเต็มๆหน้าเจ้าหัวหงอกแต่มันกลับ...ค่อยๆกลายเป็นน้ำแข็ง จากปลายหมัด ลามไปเรื่อยจนแทบหมดทั้งตัว ก่อนที่เจ้าหัวหงอกจะเดินจากไป ก็ทิ้งท้ายความหวังไว้ให้เจ้ายักษ์ ด้วยคำพูดที่ว่า...

    "ไม่ต้องห่วงนะ น้ำแข็งพวกนี้น่ะ...ละลายได้   'ไม่'   ง่ายนักหรอก แม้จะเอาไฟมาจุดเผา มันก็ไม่ละลาย ขอให้โชคดี ลาก่อน!"               ...อาเมน เจ้ายักษ์เอ๋ย  เอ๊ะ! แต่ข้าเคยได้ยินมาว่าใครที่สามารถสร้างน้ำแข็งละลายยากได้แบบนี้...ต้องเป็นนักเวทที่มีพลังแข็งแกร่งมากเลยน่ะสิ!! อั้ยย่ะ(?) ข้านึกออกแล้ว ชวนเจ้านั่นไปสมัครที่เมืองหลวงด้วยดีกว่า ในใบประกาศก็บอกว่าจะต้องรวมตัวกัน ถึงจะได้ไปประลอง คิดได้อย่างนั้นข้าก็วิ่งตามเจ้าผมหงอกนั่นทันที เดินเร็วชะมัด!

    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น